تأثیر تغییر معیارهای اقلیمی و هیدرولوژیک بر بیابان‏زایی دشت مهران

با توجه به اهمیت کشاورزی در دشت مهران در این پژوهش با بهره گیری از مدل ایرانی imdpa وضعیت بیابان‏زایی آن ارزیابی شد. دو معیار اقلیم و آب  طی دو دوره 86-1381 و 91-1387 بررسی شد. دو شاخص اقلیمی بارندگی و شاخص خشکسالیspi و سه شاخص هیدرولوژیک افت آب زیرزمینی به همراه شاخص‏های کیفییت آبtds و ec برای کمی کردن معیارها و محاسبه شدت بیابان‏زایی تعیین شد. شدت بیابان‏زایی درچهار طبقه ناچیز، کم، میانگین، شدید و خیلی شدید طبقه بندی شد. از میانگین هندسی شاخص‏ها، معیار مدنظر و از میانگین هندسی دو معیار شدت نهایی بیابان‏زایی به دست آمد و با بهره‎گیری از نرم‏افزار 9.03arc gis نقشه‏های شاخص‏ها و معیارها ترسیم شد. نتایج حاصل از جداول و نقشه‏های هر دو دوره‏ی مطالعاتی نشان داد که از بین شاخص‏های مورد مطالعه، شاخص‏های خشکسالی spi و افت آب زیرزمینی به ترتیب با ارزش‏های عددی45/2 و 78/2 و شاخص با ارزش‏های عددی68 /3 و 97/3 در هر دو دوره‏ی بیشترین تاثیر را در بیابان‏زایی دشت مهران دارند. بیابان‏زایی در منطقه دشت مهران به علت کاهش بارندگی و خشکسالی‏های فراوان و افزایش افت آب زیرزمینی رو به افزایش می‏باشد و در این میان معیار هیدرولوژیک بیشتر از معیار اقلیم در بیابان‏زایی منطقه نقش دارد.